Een stralende Marissa haalt ons op bij de ingang van de IND in Ter Apel. Het is net voor lunchtijd en het bedrijfsrestaurant is nog leeg. Vandaag is het vrijdag, altijd een rustige dag op kantoor. Alle tijd dus voor een goed gesprek. Marissa werkt inmiddels acht jaar in het bedrijfsrestaurant van de IND. Zij ervaarde eerder een afstand tot de arbeidsmarkt. Via een uitzendbureau kwam ze na twee jaar in dienst bij Albron. Dat bleek een succesverhaal te worden.

Twaalf uur. Het restaurant vult zich langzaam met groepjes IND-medewerkers. Marissa neemt plaats achter het buffet. Ze maakt koffies, schenkt soepen in en verzorgt de frituursnacks. Want op vrijdag vallen die toch het meest in de smaak. De ontwikkeling naar een zoveel mogelijk vegetarisch voedselaanbod is hier ook in gezet. “We hebben een vegetarische kroket en kaassoufflé op het menu. Dat is de standaard.” Marissa draait volledig mee, dat is wel duidelijk. En als jongste medewerker is ze ook een sturende kracht voor duurzame veranderingen in het restaurant. In gesprek met haar manager Hjalmar, horen we meer over haar ontwikkeling. “Toen ik hier kwam werken, zes jaar geleden, viel mij direct op dat Marissa heel klein werd gehouden door haar collega's. Ze mocht alleen eenvoudige dingen doen, zoals bijvullen en afwassen. Ik wilde kijken hoever we konden komen.” Ze begonnen samen met het maken van broodjes en soepen en later deed ze dat alleen. “In het begin ontbrak het haar aan zelfvertrouwen. Stap voor stap pakten we steeds meer op.” Kleine stappen. Zo kunnen dingen groeien. Inmiddels neemt ze deels kantoortaken over van Hjalmar. “Als je haar nu ziet, van bestellingen tot urenregistratie: ze is een volwaardige kracht.”

Marissa voelt zich een echte Albronner. Ondanks dat ze op 200 kilometer afstand van het servicekantoor werkt. “Ik zeg altijd dat ik voor Albron werk. We staan in goed contact met het kantoor. We krijgen de acties mee en volgen het menu. Maar we krijgen ook vrijheid om zelf recepten te verzinnen. Dat vind ik toch het allerleukste van mijn werk: koken.” Haar kerriesoep wordt geroemd in het restaurant. Broodjes maken, soepen schenken, de kassa draaien. Ze doet alles met een lach op haar gezicht. Dat is ook haar kracht. Hjalmar: “Ze is heel vrolijk, altijd tevreden. Je merkt gewoon dat ze het naar haar zin heeft.” Zo zie je. Als je iets wil, dan kan het. Met de juiste mensen om je heen. Ongeacht waar je vandaan komt. “Er moet wel heel veel gebeuren wil ik hier weggaan. Nee, dat ben ik echt niet van plan”, zegt Marissa. Met diezelfde lach zwaait ze ons weer uit.